Vanaf vandaag, dinsdag 2 februari, is Klaverblad al exclusief te beluisteren op Storytel! Ben je een luisterlezer, dan hoor ik graag wat je ervan vond.
Lees je liever een fysiek boek of een e-boek, dan is de verschijningsdatum nog steeds 18 februari. Meer details over de boekpresentatie volgen binnenkort!
En dan ben ik je nog één laatste locatie schuldig. Dit is het slot van de reeks blogberichten over de inspiratiebronnen en locaties die een rol hebben gespeeld in de totstandkoming van Klaverblad. Dinsdag gaat Klaverblad exclusief in première bij Storytel, en twee weken en twee dagen later is het boek overal te koop. Dan hoef ik niets meer los te laten; dan kan je het zelf lezen of luisteren.
Deze laatste locatie uit mijn reeks berichten onder de tag #inspiloracatie, is bovendien mijn eigen favoriete locatie in het hele boek.
Het probleem is alleen dat ik over deze locatie helemaal niets kan zeggen.
En niet eens alleen omdat het een reusachtige spoiler zou zijn om er iets over los te laten. Het is veel te cool om deze locatie tijdens het lezen te ontdekken; ik wil je dat moment niet afpakken, het moment dat je deze plek samen met Zorah ontdekt.
Vertellen over deze locatie zou echter ook vergen dat ik iets loslaat over de aller-, allereerste inspiratiebron, het hele kleine dingetje waardoor het ontstaan van Klaverblad jaren geleden werd getriggerd in mijn hoofd. Nog voor ik De Vastgoedfraude en Nina las, voor ik De Spaghetticode zag, voor ik hoofdpersoon Zorah bedacht en het sms’je waarmee alle ellende begint. Over dat eerste kleine dingetje ga ik echter niets loslaten, want daar kan ik in theorie zelfs mee in de problemen komen.
In plaats daarvan krijg je bij dit laatste blogbericht uit de reeks: het logo van Zorahs fictieve werkgever, Cloverleaf Consulting Group.
En als je het boek nog niet gelezen hebt, maar wel een vermoeden hebt van waar ik hier zo vaag over doe, dan hoor ik graag via het contactformulier wat je vermoeden is.
Niet dat ik ook maar iets ga bevestigen of ontkennen, natuurlijk…
Sommige mensen beschikken over een gevaarlijke combinatie van geldingsdrang, hebzucht, grootheidswaan, zelfoverschatting en gewetenloosheid. Het meest tot de verbeelding sprekende voorbeeld is natuurlijk Donald J. Trump, maar er zijn er veel meer. Waar het zulke mensen lukt om macht en middelen te verwerven, volgen vaak (economische en persoonlijke) rampen, hoewel maar zelden voor henzelf.
Ik zal de laatste zijn om te beweren dat Nina Brink (Vleeschdraager/Aka/Storms) een van hen is. Al is het maar omdat mevrouw Storms de weg naar de rechtzaal goed kent en graag bewandelt.
Oordeel anders zelf maar. Het boek Nina van Eric Smit (Prometheus, 2010) geeft een indringend en ontluisterend beeld van haar carrière, persoonlijkheid en manier van ondernemen, met als dramatisch dieptepunt de beursgang van WorldOnline, de naald die de internetbubbel doorprikte.
En hoewel alles wat in Klaverblad gebeurt uiteraard volkomen fictief is, heb ik me voor de plot wel degelijk laten inspireren door de Klimopzaak, en de Spaghetticode, en zeker ook door Nina Brink en de beursgang van WorldOnline.
Zolang ik me kan herinneren ben ik gefascineerd door bruggen. Mijn vrouw kan bevestigen dat het een van mijn dromen is om in een huis te wonen dat met een bruggetje met de openbare weg is verbonden (hoewel ons huidige, brugloze huis ook een droom is). Schellingwouderbrug, Golden Gate, Tower, Zuchten, Kwai; het overbruggen van het onoverbrugbare, het veronachtzamen van de zwaartekracht, de verbinding tussen twee gescheiden werelden.
Een van de meest fascinerende bruggen is voor mij wel het brugrestaurant over de A4. Lelijk, zielloos en ongezellig, biedt Den Ruygen Hoek wel een bruikbare anonimiteit die tot mijn verbeelding spreekt. Je kan er parkeren, tanken, je auto door de wasstraat halen, eten bij een scala aan karakterloze ketens, en zelfs een pak laten aanmeten. Verderop kan je bovendien overnachten bij Van der Valk, de meest generieke der hotelketens. En dankzij de brugconstructie kan je vanaf Den Ruygen Hoek zonodig in alle richtingen vertrekken–of vluchten.
Den Ruygen Hoek is in veel opzichten de tegenpool van Petrolea, maar tijdens het schrijven aan Klaverblad drong de plek zich telkens weer aan me op, tot ik me gewonnen gaf en er enkele scènes liet plaatsvinden.
Maar wel in de La Place. Er zijn grenzen.
Op 2 september 2015 zond Zembla onder de titel De Spaghetticode een documentaire uit over het mislukte ICT-project MRS bij de Sociale Verzekeringsbank. Het miljoenenproject was bedoeld om bij de SVB de ICT-voorzieningen te moderniseren, maar leverde uiteindelijk geen snipper werkende software op. Wel werden de rekeningen van softwaregigant Capgemini betaald, waardoor de overheid uiteindelijk meer dan 40 miljoen euro verbrandde aan een totale mislukking.
In Nederland is het nog wachten tot 18 februari, maar in Legoland wordt Klaverblad al volop gelezen. Bijvoorbeeld op een terrasje. Een echte fan, want hij heeft zelfs het T-shirt…
(Een van mijn Sinterklaaskadootjes was een uniek Lego-tegeltje, bedrukt met de cover door bedrukjeblokje.nl. Nu zit er niets anders meer op: ik moet ook de boekhandel aan mijn collectie toevoegen…)
Het was de eerste dag dat ik naar mijn nieuwe werkplek in Den Haag reisde. Vanaf Den Haag Centraal wandelde ik in westelijke richting, voorbij grazende herten op de Koekamp, door een toom ganzen, in de geur van poffertjes die van Paviljoen Malieveld wasemde. Toen wierp ik een blik naar rechts, over het uitgestrekte Malieveld zelf.
Subiet hield ik op met lopen.
In november 2007 werden met een grootscheepse actie van de FIOD talloze invallen gedaan en mensen gearresteerd in wat de grootste vastgoedfraudezaak uit de Nederlandse geschiedenis zou blijken te zijn. Onder andere hoofdverdachte Jan van Vlijmen en zijn oom Nico Vijsma, die honderden miljoenen euro’s zouden hebben weggesluisd van Bouwfonds en Philips Pensioendonds, werden in de boeien geslagen. De zaak verwierf bekendheid onder de codenaam de Klimopzaak.
Met dank aan de getalenteerde ontwerpers van Bürosüd en het scherpe inzicht van mijn redacteur Roselinde Bouman, kan ik vandaag met trots de cover onthullen van Klaverblad! Mijn thriller zelf komt in februari uit, maar gaat volgende week al in de voorverkoop.
Zelfs de titel van dit blogbericht is een droom die werkelijkheid wordt: de woorden “mijn uitgever” kunnen gebruiken. Maar dit is meer dan dat.
Ik droom ervan om gepubliceerd auteur te zijn sinds ik voor het eerst begreep dat zoiets bestaat, dus zeker 40 jaar. Ik heb bijna twee decennia naar het realiseren van die droom toegewerkt. Ik heb zeventien jaar geleden mijn eerste korte verhaal verkocht, en nader nu de 35 gepubliceerde verhalen.
Minder dan vijf jaar geleden besloot ik om me aan het schrijven van een boek te wagen. Tweeëneenhalf jaar geleden rondde ik mijn eerste thriller af, met werktitel “Klaverblad”.