Met een tevreden zucht zeeg ik neer op mijn plek. Mijn verse bakkie vond een plekje op het tafeltje, samen met mijn verzameling warme broodjes. Het was 6:20, zelfs voor mijn doen vroeg, en ik had met gemak de directe Intercity naar Den Haag gehaald, met nog tijd over om een snel ontbijt te verwerven voor ik moest instappen. Ik nam een hap van mijn saucijzenbroodje en voelde aan mijn koffiebeker, maar moest constateren dat de koffie nog te heet was voor dat hemelse eerste slokje van de ochtend. Ik opende mijn Kindle en las verder waar ik gisteravond was gebleven, terwijl ik happen saucijs wegkauwde. De speakers kwamen krakend tot leven toen de hoofdconducteur de eindbestemming aankondigde. Daarna waren het geluid van mijn gekauw en het klikken van de bladerknoppen van de Kindle bijna luid in de rustgevende stilte van de Stiltecoupé.

Ah, die stiltecoupés. Een paar jaar geleden waren die als welkome toevoeging in de NS-treinen verschenen, om forenzen en andere vaste passagiers, en zelfs incidentele reizigers met een voorliefde voor rust en stilte, een kans te bieden om rustig te werken, lezen, of zelfs maar uit het raam te staren, zonder dat enige geluiden de stilte zouden verstoren. De coupés waren duidelijk gemarkeerd in meerdere talen met de woorden “silence / stilte” op alle ramen, en waren bedoeld om een oase van rust te bieden aan iedereen die dat nodig had.

Maar dit is Nederland.

Dus wat gebeurde er?