Het was de eerste dag dat ik naar mijn nieuwe werkplek in Den Haag reisde. Vanaf Den Haag Centraal wandelde ik in westelijke richting, voorbij grazende herten op de Koekamp, door een toom ganzen, in de geur van poffertjes die van Paviljoen Malieveld wasemde. Toen wierp ik een blik naar rechts, over het uitgestrekte Malieveld zelf.
Subiet hield ik op met lopen.
Daar, aan de overkant van het veld, torende boven de dubbele bomenrij een magnifiek, bijna intimiderend rood-bakstenen gebouw. Ik bleef stokstijf staan en deed een tot mislukken gedoemde poging om de weergaloze aanblik in een foto te vangen. Daarna keek ik alleen maar, met open mond.
Scherpe puntgevels priemden naar de hemel; zwarte daken keerden hun ruggen naar de stad; een grillig getrapte toren rees meer dan vijftig meter fier omhoog. Alsof de Amsterdamse School was uitgenodigd om zich over het stadhuis van Gotham te ontfermen; alsof een roofridder puur door intimidatie tol wilde heffen over het Malieveld; alsof alle spoken van Nederland eindelijk geschikte groepsbehuizing hadden gevonden.
Dat was mijn eerste kennismaking met Petrolea, het voormalige hoofdkantoor van Esso, dat in de volksmond de Rode Olifant wordt genoemd.
In de twaalf jaar dat ik daarna langs het Malieveld naar mijn werk liep, verloor de Rode Olifant niets van zijn betovering. En lang voordat ik de gruwelijke flashback schreef waarmee Klaverblad opent, voordat ik enig idee had van de plot, wist ik al zeker dat ik dit onvergetelijke gebouw als locatie wilde gebruiken.
Later, toen Klaverblad ver was gevorderd, had ik gelegenheid om het pand te bezoeken. Van binnen bleek het ruim, licht en hoog. Mijn oorspronkelijke plan was om er in het boek een slecht onderhouden kraakpand van te maken, maar toen ik de prachtige art deco en de liefdevolle architectuur van dichtbij zag, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen.
Dus als je straks Klaverblad leest en de Rode Olifant tegenkomt, weet dan dat je het pand in volle glorie bezoekt.