Op 2 september 2015 zond Zembla onder de titel De Spaghetticode een documentaire uit over het mislukte ICT-project MRS bij de Sociale Verzekeringsbank. Het miljoenenproject was bedoeld om bij de SVB de ICT-voorzieningen te moderniseren, maar leverde uiteindelijk geen snipper werkende software op. Wel werden de rekeningen van softwaregigant Capgemini betaald, waardoor de overheid uiteindelijk meer dan 40 miljoen euro verbrandde aan een totale mislukking.
Hoewel de documentaire op details zeker tendentieus te noemen was, en veel zaken al te zeer versimpelde, gaf hij toch een onthutsend beeld van tunnelvisie, opportunisme en falend management. En het blijft tot op de dag van vandaag onduidelijk hoe het precies zo ver heeft kunnen komen.
Wel werd zonneklaar dat grote, complexe ICT-projecten zeker niet vanzelfsprekend tot een goed einde komen, in tegendeel. En het outsourcen en offshoren van het onmisbare programmeerwerk naar lage-lonenlanden, wat inmiddels de gouden standaard is bij dat soort softwareprojecten, brengt veel meer risico’s met zich mee dan de SVB zich moet hebben gerealiseerd.
Op het oog twee heel verschillende zaken, maar mij vielen vooral de overeenkomsten op tussen de Klimopzaak en het MRS-project. Het spannende verhaal dat na lezing van De Vastgoedfraude langzaam vorm aannam in mijn hoofd, werd steeds concreter.