En dan ben ik je nog één laatste locatie schuldig. Dit is het slot van de reeks blogberichten over de inspiratiebronnen en locaties die een rol hebben gespeeld in de totstandkoming van Klaverblad. Dinsdag gaat Klaverblad exclusief in première bij Storytel, en twee weken en twee dagen later is het boek overal te koop. Dan hoef ik niets meer los te laten; dan kan je het zelf lezen of luisteren.
Deze laatste locatie uit mijn reeks berichten onder de tag #inspiloracatie, is bovendien mijn eigen favoriete locatie in het hele boek.
Het probleem is alleen dat ik over deze locatie helemaal niets kan zeggen.
En niet eens alleen omdat het een reusachtige spoiler zou zijn om er iets over los te laten. Het is veel te cool om deze locatie tijdens het lezen te ontdekken; ik wil je dat moment niet afpakken, het moment dat je deze plek samen met Zorah ontdekt.
Vertellen over deze locatie zou echter ook vergen dat ik iets loslaat over de aller-, allereerste inspiratiebron, het hele kleine dingetje waardoor het ontstaan van Klaverblad jaren geleden werd getriggerd in mijn hoofd. Nog voor ik De Vastgoedfraude en Nina las, voor ik De Spaghetticode zag, voor ik hoofdpersoon Zorah bedacht en het sms’je waarmee alle ellende begint. Over dat eerste kleine dingetje ga ik echter niets loslaten, want daar kan ik in theorie zelfs mee in de problemen komen.
In plaats daarvan krijg je bij dit laatste blogbericht uit de reeks: het logo van Zorahs fictieve werkgever, Cloverleaf Consulting Group.
En als je het boek nog niet gelezen hebt, maar wel een vermoeden hebt van waar ik hier zo vaag over doe, dan hoor ik graag via het contactformulier wat je vermoeden is.
Niet dat ik ook maar iets ga bevestigen of ontkennen, natuurlijk…