Wraak Is… Gratis

5 januari 2016: Een jaar later blijkt Marieke ten Cate van het Kindervoedingscentrum, die na het terugstorten van mijn geld haar leven beloofde te beteren, inderdaad iets te hebben veranderd. Het PDF-pamfletje waar het om draait, dat een jaar geleden voor €27,00 werd verkocht, gaat nu over de digitale toonbank “ván €39,95 vóór €27,00”. Om deze schaamteloosheid te vieren heb ik het kadootje aan het eind van dit bericht in ere hersteld.

---

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Achtendertig uur nadat ik dit stuk had geplaatst (en Marieke ten Cate van het Kindervoedingscentrum daarvan op de hoogte had gesteld), kreeg ik een bericht van haar met een gepast niveau van schuldbewustzijn en verontschuldiging over de zeer late reactie, en met het aanbod van onmiddelijke restitutie van het aankoopbedrag. En verhip, een halve dag later verscheen het bedrag zowaar op mijn bankrekening.

Dit stuk blijft echter staan, zij het in geredigeerde vorm. Excuses en terugstorten maken immers weliswaar de niet-goed-geld-terug-garantie waar, maar doen niets aan de abominabele kwaliteit van het boek, of de schandalige prijsstelling ervan.

---

Wat is er verwerpelijker dan…

Nu ja, er zijn uiteraard vele dingen verwerpelijker. Niettemin scoort het oplichten van wanhopige jonge ouders en het verbreken van on­voor­waar­de­lijke geld-teruggaranties, zoals Marieke ten Cate van het Kindervoedingscentrum deed, hoog op ongeveer halverwege de schaal van verwerpelijkheid, als je het mij vraagt.

Dit verhaal klinkt wellicht bekend als je zelf ook kleine kinderen hebt (gehad). Het is etenstijd, maar je kleuter houdt stellig vol dat hij vandaag het gerecht helemáál niet lust dat hij vorige week nog met volle overgave heeft gegeten, eet vervolgens niet verder na het eerste microscopische hapje, krijgt een driftbui, gooit met bestek, serviesgoed en waterbekers, en maakt van etenstijd een terugkerende Hel aan tafel.

Spreek ik uit ervaring? Hoe raad je het zo!

Wij hebben twee kinderen van de toepasselijke leeftijd, en beiden hadden hun eigen set strategieën, gedragingen, en driftbuien ontwikkeld om met het avondeten om te gaan. Time-outs hielpen ze alleen maar om überhaupt niet te eten. Ze aan tafel houden tot het bordje leeg was leidde uiteindelijk tot koppig in de stoel in slaap vallen boven een onaangeraakt bord. Etenstijd werd steeds meer het moment van de dag waar iedereen tegen opzag.

Wanhoop is misschien een te milde term voor hoe we ons voelden.

Als je het heden ten dage even helemaal niet meer weet, wat doe je dan? Je Googlet. Dus Googleden wij, en na wat hartverwarmend neuzen in ouderschapsforums—waar het erop leek dat werkelijk elke ouder ter wereld ooit met dezelfde problematiek had geworsteld—stuitten we op de website van het Kindervoedingscentrum van Marieke ten Cate. Alleen al de naam Kindervoedingscentrum wekte vertrouwen, maar de site had zelfs een hele pagina gewijd aan hun boek over precies ons probleem: “Help – Mijn kind wil niet eten!”

Terugkijkend realiseer ik me dat de TellSell-blijheid van de pagina (“Maarrr wacht! Errrr is meerrr!” en zoveel blije eikel-getuigenissen als je kan verdragen) me had moeten waarschuwen. Maar zeg nu zelf: dit was toch zeker het Kindervoedingscentrum? En het boek had de geruststellend hoge prijs van € 27. Om nog maar niet te spreken over de prominent geadverteerde niet-goed-geld-terug-garantie bij elke (ik herhaal: elke) ontevredenheid.

En vergeet niet: wanhoop was een te milde term.

Dus kochten we het boek.

Toen het boek op de deurm… Wacht eens! Is het een e-book? Heb ik zojuist € 27 betaald voor een PDF-bestand? Even opnieuw beginnen.

Toen de downloadlink in mijn Inbox arriveerde, en ik het gedownloade bestand opende, verloor ik eerst ettelijke minuten met wachten tot het hele document binnen was, tot ik uiteindelijk moest accepteren dat 67 pagina’s toch echt alles was. Snel bladeren leerde me dat die 67 pagina’s inclusief de voorpagina en de inhoudsopgave waren, en de resterende 65 pagina’s maar heel zuinig waren besprenkeld met tekst, afgewisseld met grote, maar nutteloze plaatjes. Plotseling leek de prijs van het boek volkomen absurd.

Elke ontevredenheid, herinnerde ik me, en stuurde een e-mail naar Marieke ten Cate van het Kindervoedingscentrum, waarin ik de helft van mijn geld terug eiste wegens halve ontevredenheid.

Terwijl Marieke ten Cate van het Kindervoedingscentrum haar antwoord componeerde—tenminste, dat hoopte ik—dook ik het boek in. Het was dan wel bijna doorzichtig dun, en de prijs suggereerde dan misschien dat Marieke ten Cate van het Kindervoedingscentrum meer op geld uit was dan op het helpen van wanhopige ouders: als het boek goed was, en ons daadwerkelijk zou helpen om vrede aan tafel te brengen, was het zijn geld misschien toch waard.

Het boek was uiteraard in het Nederlands.

Min of meer.

Een verontrustende dubbele herkenning bekroop me terwijl ik las.

Ik had kort daarvoor in het Engels een zelfhulpboek uit Amerika gelezen (over een niet gerelateerde kwestie), en herkende het ritme van pagina na pagina zogenaamd uit het leven gegrepen getuigenissen van zogenaamd echte mensen, afgewisseld met een paar alinea’s daadwerkelijke uitleg van de zelfhulpaanpak, omringd met nog meer pagina’s waarin de onmiskenbare genialiteit van de methode werd bejubeld. Toen ik de eerste twee hoofdstukken achter de kiezen had, was al duidelijk dat de werkelijke, nuttige inhoud makkelijk op twee dozijn pagina’s had gepast. Sterker nog, als de opmaak wat minder luchtig was ingestoken, hadden tien pagina’s ook volstaan.

Naast deze betreurenswaardige inflatie van de inhoud kwam nog iets anders mij vreselijk bekend voor. Ik heb een paar keer opgetreden als jurylid van de Paul Harland Prijs-verhalenwedstrijd, en heb toen ettelijke verhalen mogen diskwalificeren omdat ze overduidelijk—en belabberd—vertaald waren uit het Engels. Het boek dat ik aan het lezen was had dezelfde bonkige grammatica, wonderlijke metaforen, letterlijke vertalingen van Engelse frasen, en eerlijk gezegd ook hier en daar pure wartaal. Dat niet alleen, ook waren de voorbeelden en statistieken overduidelijk uit de Amerikaanse cultuur afkomstig, van het beperken van je kind tot 3 uur TV per dag, tot de volledige afwezigheid van boterhammen als ontbijtoptie, tot macaroni-met-kaas als gezond alternatief voor het avondmaal. Terwijl ik door het boek ploegde werd het Dungels steeds erger, alsof Marieke ten Cate van het Kindervoedingscentrum het originele boek door Google Translate had laten vermalen en ergens tussen hoofdstuk 3 en hoofdstuk 8 de energie was kwijtgeraakt om nog verder te redigeren.

Het leed voor mij geen twijfel meer: het boek was een vreselijk slechte vertaling.

Om Marieke ten Cate van het Kindervoedingscentrum nog het voordeel van de twijfel te gunnen, controleerde ik nog eens haar website. Maar noch de kaasplakjesdikte van het boek, noch de Amerikaanse oorsprong werden ergens vermeld. Sterker nog, het plaatje van het boek (zie boven) suggereerde ontegenzeglijk een dikke pil.

Uiteraard was mijn halve ontevredenheid inmiddels tot hele gegroeid, dus stuurde ik Marieke ten Cate van het Kindervoedingscentrum nog een e-mail waarin ik het volledige bedrag terugeiste onder de geadverteerde onvoorwaardelijke geld-terug-garantie.

Het zal je wellicht niet verbazen dat er tot dusver geen enkele reactie in mijn Inbox is bezorgd.

Mensen die mij kennen zullen bevestigen dat ik niet het type ben om aan mijn wrok vast te houden: veel liever deel ik die vrijelijk met de hele wereld. Daarom deze blog post, en het kadootje dat ik onderaan bijvoeg. Een van de vele vreemde omissies op de wegpagina en in het boek, naast de Engelse oorsprong, de schrijver van de oorspronkelijke tekst, en de minuscule omvang, is enig beroep op copyright of verkoopvoorwaarden. Zoals ik de wet begrijp, betekent dit dat ik met het boek kan doen wat me belieft, inclusief delen met jou.

Gratis.

(En een “gezond2015” gewenst bij het openen van de PDF.)